اعتماد یکی از جنبه های مهم روابط انسانی در زمینه ساز مشارکت و همکاری میان اعضای جامعه است. اعتماد، مبادلات را در زمینه های مختلف اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی سرعت میبخشد. در فضای مبتنی بر اعتماد، ابزارهایی چون زور و اجبار برای تضمین دادوستدها کارایی خود را از دست میدهند و در عوض قصد افراد برای بازپرداختها و اعتقاد به درستکاری افزایش مییابد. اعتماد، کار بازار را رونق میبخشد، تمایل افراد را به تعامل و همکاری با گروهها افزایش میدهد و شبکهای پر رونق از تجمعهای داوطلبانه در ابعاد مختلف زندگی اجتماعی ایجاد میکند. اعتماد، رضایت را جانشین اجبار میسازد و این یکی از اهداف مهمی است که نخبگان و اداره کنندگان جامعه درصدد دستیابی به آن هستند(گلابی، 1383).
بررسی منابع و ماخذ مربوط به اعتماد عمومی نشان میدهد که به این مفهوم ازدیدگاههای مختلف روان شناسی اجتماعی، جامعه شناختی ومعرفت شناختی پرداخته شده است. در حوزهی روان شناسی اجتماعی، اعتماد به عنوان ویژگی فردی مطرح میشود و بر احساسات، عواطف و ارزشهای فردی تأکید میگردد و در بررسی اعتماد، تئوریهای شخصیت و متغیرهای فردی مورد توجه است. در حوزه جامعه شناختی، اعتماد به عنوان ویژگی روابط اجتماعی یا ویژگی نظام اجتماعی مفهوم سازی میشود. این دیدگاه بر خلاف دیدگاه روان شناسی اجتماعی بر زمینه های اجتماعی تأکید میکند(قلی پور و پیروان نژاد، 1386).
منبع :مقاله اعتماد عمومی